Toevallig stond hij afgelopen dinsdag met een mooi interview in de krant. Het Brabants Dagblad. Daar blikken ze terug op Brabantse sporters van toen. Hoe is het nu met? Dat geeft mij de gelegenheid om mijn trainer aan jullie voor te stellen. 

Ik deel het stuk uit de krant met jullie. 

© roy lazet

Hoe gaat het met… Tonnie Dirks? ‘Mijn werk is mijn hobby en mijn hobby is mijn werk’

ZEELAND – Als topsporters stonden ze in het middelpunt van de belangstelling, maar na hun carrière volgde de stilte. Brabants Dagblad zoekt ze op, die topsporters van toen: waar zijn ze gebleven en waar houden ze zich vandaag de dag mee bezig? Vandaag aflevering 13: Tonnie Dirks, vijftienvoudig Nederlands kampioen in diverse hardloopdisciplines.

Het leven van Tonnie Dirks draait om hardlopen, hardlopen en nog eens hardlopen. Nee, hobby’s heeft de 56-jarige Zeelander niet. Zolang hij maar in de buurt is van een atletiekbaan, dan is Dirks gelukkig.

Na ruim twintig jaar zwaaide Dirks vorig jaar af als coach van Prins Hendrik. De Zeelander, liefst vijftien keer Nederlands kampioen in diverse hardloopdisciplines, wilde het eindelijk eens wat rustiger aan gaan doen. Toch is hij deze ochtend gewoon te vinden op het Vughtse atletiekcomplex, waar hij nog altijd verantwoordelijk is voor het onderhoud en de materialen. Zoals hij nog wel vaker op of rondom de atletiekbaan te vinden is: Dirks coacht onder meer de Wageningse studenten en maakt trainingsschema’s voor een tiental individuele atleten. ,,Ik heb één probleem: mijn werk is mijn hobby en mijn hobby is mijn werk”, constateert hij.

De boerderij.

“Ik ben helemaal geen type om boer te zijn. En dat zakelijke is ook niets voor mij. “

Eigenlijk was Dirks, opgegroeid in een traditioneel boerengezin met vier zussen en twee broers, voorbestemd om het boerenbedrijf van zijn ouders over te nemen. Maar als iets zich niet laten plannen, dan is dat het leven wel: Dirks was pas 15 toen zijn moeder overleed aan de gevolgen van kanker, amper drie jaar later verongelukte zijn vader bij een verkeersongeval. ,,Ik moest nog 18 worden, te jong om de boerderij al over te nemen”, vertelt hij. Zijn oudere broer en zussen vonden het dan ook een beter idee om het vee en de grond te verkopen. Het was destijds wel even slikken voor Dirks, maar achteraf gezien pakte het niet verkeerd uit. ,,Ik ben helemaal geen type om boer te zijn”, zegt hij nu. ,,En dat zakelijke is ook niets voor mij.”

Dirks bleef wel wonen op de boerderij van zijn ouders en woont daar nu, bijna veertig jaar later, nog steeds. Lachend: ,,Ik zou niet eens weten hoe dat moet, verhuizen.” Wat ook nog steeds hetzelfde is: Dirks lééft voor het hardlopen. In plaats van op de boerderij ging hij aan de slag bij de buitendienst van de gemeente Zeeland. ,,Maar met mijn hoofd zat ik eigenlijk altijd bij de atletiek. Vaak ging ik ’s ochtend om half zeven al trainen, en dan ’s avonds na het werk wéér. Van uitgaan heb ik nooit gehouden, van drinken en roken evenmin. Veel vrienden had ik niet. Nog steeds niet trouwens. Mijn sociaal leven speelde zich af bij De Keien (de Udense atletiekvereniging, red.).”

De kilometervreter zegde in 1987 zijn baan bij de gemeente op en groeide uit tot de koning van de cross: hij werd liefst zeven keer Nederlands kampioen. Maar zijn domein reikte verder dan het bos: hij werd ook nog eens acht keer kampioen op de baan en de weg, van de 5 kilometer tot de halve marathon, en liep in 1992 de olympische marathon. Nee, eenkennig is Dirks niet. Als het op hardlopen aankomt tenminste, van al het overige moet hij niet veel hebben. Hij heeft het na zijn carrière wel geprobeerd hoor, om verder te kijken dan de atletiek. ,,Ik heb wat gedaan in de zonwering. Schoonmaken van lamellen en zo. Maar dat was niets voor mij.” Lachend: ,,Ik gaf alles weg; ik ben veel te zacht. En mijn hart ligt nu eenmaal bij het hardlopen, en nergens anders.”
 Tonnie Dirks in 1993 tijdens de Duindigtcross in Wassenaar.

Bezeten

En dus stortte Dirks zich op het coachen, iets waar hij tegen het einde van zijn carrière al was ingerold. Jarenlang stond hij bijna iedere avond op de baan – alleen op vrijdag was hij weleens vrij. Vaak in Vught bij Prins Hendrik, dan weer bij De Keien in Uden, maar ook in Amsterdam, Utrecht of Wageningen. Hij werkte voor verenigingen, maar ook voor vele tientallen individuen. Man of vrouw, jong of oud: het maakt hem niets uit, de afstand evenmin. ,,Als ze maar een doel voor ogen hebben”, zegt Dirks, die bijzonder goed kan lullen voor iemand over wie een boek is geschreven met de titel Niet lullen, maar lopen.

Bezeten van de sport? Ja, zo kun je hem gerust noemen. Toch besloot Dirks vorig jaar dus om het wat rustiger aan te gaan doen. Hij merkte dat het vak door de jaren heen was veranderd. ,,Het gaat steeds meer om kortetermijnsuccessen en sporters zijn minder geneigd iets aan te nemen, ze kijken liever rond op internet of zo. Daarbij werd het fysiek steeds zwaarder: iedere avond in de kou en de regen op de baan, en dat met die kromme rug van mij…”

Maar de sport helemaal gedag zeggen? Natúúrlijk niet. Nog steeds neemt Dirks met plezier de Wageningse studenten onder handen en stelt hij trainingsschema’s samen voor onder anderen het Berghemse talent Anne Knijnenburg. En nu er een aantal personeelswisselingen op komst zijn bij Prins Hendrik, begint het eigenlijk ook wel weer een beetje te kriebelen. ,,Ik help graag. En wat moet ik anders? Nadat ik hier was gestopt als coach hoopte ik zelf weer wat meer aan lopen toe te komen. Maar het lichaam werkt tegen. Slechte rug hè, familiekwaaltje. En topsport is sowieso niet gezond, dus dat heeft het ook geen goed gedaan. Zonder atletiek wordt mijn wereldje vlug kleiner, heb ik het afgelopen halfjaar wel gemerkt. Een vrouw of kinderen heb ik niet.” Hobby’s dan? Dirks trekt een vies gezicht. ,,Telt mijn werk ook?” Hij wijst naar buiten. ,,Als ik maar in de buurt ben van een atletiekbaan, dan ben ik gelukkig. Meer heb ik niet nodig.”

Bron: Brabants Dagblad
P.S Mijn trainingen gaan ontzettend goed. Ik heb nu heel even wat rust ingelast, maar ik heb super veel zin om weer lekker aan de bak te gaan. En weer lekker te kunnen knallen. Ik heb 100% vertrouwen in Tonnie als trainer. 

Liefs Sjoukje