Mijn weg naar de 7heuvelen weg begon afgelopen zomer al. Ik wilde weer eens een leuke lange run gaan doen, aangezien ik redelijk vaak een 5km wedstrijd had gedaan en soms een 10km wedstrijd. Dat deed ik trouwens niet voor niks… Ik wil in Maart een goede halve marathon gaan lopen en daarvoor is het goed om eerst te investeren in een goede 5km en een goede 10km. En dan komen we daarna dus bij een 15km uit. De zevenheuvelenloop kwam dus als geroepen. Ik schreef me dus snel in. Ik ontdekte dat als je als (senioren) vrouw onder de 39:20 op de 10km kon lopen op een oficieel gemeten parcour, dat je dan in het eerste startvak mag starten. Dat leek me interresant om mee aan de slag te gaan. Ik liep nog maar net onder de 40 dus ik moest er wel werk van gaan maken. Het was inmiddels September en de tijd drong. Ik liep een dorps 10km wedstrijdje om te kijken hoe ik er voor stond. In die wedstrijd was ik totaal niet bezig met dat limiet, het was dan ook geen officieel gemeten parcour. Ik liep wel een pr en heel dichtbij het limiet een 39:27 om precies te zijn… 7 seconden dus… of eigenlijk 8 seconden. Er kwam een Brabants kampioenschap aan van 10km georganiseerd door o.a mijn eigen atletiek club. En een officieel gemeten parcour dus. Daar zou ik dat limiet kunnen lopen. Ik maakte er werk van en schakelde een haas in. Wat was ik blij met hem, hij heeft me zo goed door de wedstrijd geholpen. Op de 8km liet hij mij los, en moest ik het zelf doen. En dat lukte, ik liep weer een pr. En ja, ook dat limiet. 38:29 zelfs. Wat was ik blij! En met klap op de vuurpijl… ook nog eens Brabants kampioen!  
En nu The 7 hills! De voorbereidingen en trainingen gingen erg goed. Ik trainde zo af en toe wat op viaducten, soms wel 12x op en af. Het was erg leuk en afwisselend, ik genoot echt van de trainingen. Ik liep zelfs al een keer het parcour, het was voor mij immers de eerste keer. Mijn trainer ging mee op de fiets, en liet me alle vals plat en heuveltjes voelen en even oefenen. Super fijn, dat je even weet wat er komen gaat. Ook werkte ik aan mijn kracht, dat deed ik eigenlijk al wel en dat vind ik ook gewoon nodig. En met de heuveltjes al helemaal natuurlijk. Had ik eigenlijk een doel daar in Nijmegen? Eigenlijk had ik wel wat voor mezelf bedacht… wat zou het stoer zijn om er 1uur over te doen. Of zelfs er onder nog. Dat zou het worden… 1uur of er onder. 

Race day! Ik voelde me al de hele week super fit, en ik had super veel zin om te gaan knallen. En ik was blij met mijn voorbereidingen, niets stond me meer in de weg… Helaas bleek er toch een dingetje te zijn waar je niks aan kan doen. Het weer! Ik hoorde er de hele week al verhalen over, code geel, storm en regen, dat was wat er voor Zondag 20 November voorspelt was. Ach ja laat maar komen dan. Ik reisde samen met mijn trouwe supporters (mijn ouders) met de trein naar Nijmegen. Op het station van Nijmegen centraal was het al meteen gezellig door de jongens en meiden van Reis je fit! Leuk die enthousiasme! Woei… wat een wind stond er, maar geen regen, en koud was het ook niet. Gelukkig maar. Ik mocht omkleden in de Schouwburg. En dat was echt heel erg fijn. Gewoon rustig warm blijven tot je naar het startvak gaat. Ik had afgesproken met Janny, ook een snelle dame die in het grijze startvak mocht staan. Zij had de 7 heuvelen al vaker gelopen en wist precies de weg naar nog even een wc (geen dixie) en de start. Even inlopen nog, en wat observeren welke dames er nog meer mee deden. De echte snelle dames stonden natuurlijk echt voor aan. Ik mocht daar achter staan, een heel eind daar achter hoor. Op naar het startvak. En even de zenuwen de baas zijn… 

Klaar voor de start af! En weg waren we. Ik zocht naar mijn tempo, maar ook naar dames met het zelfde tempo. Ik hield wat in en ging de eerste heuvel op. Ai. dat was meteen al zwaar zeg… maar hallo dit was nog maar de eerste. Heel even dacht ik, WAAROM? Maar de berg naar beneden maakte het weer snel goed. Dat is een top gevoel. Niet voor niks is het 7 heuvelen parcour het snelste parcour vd wereld. Van de wind had ik volgens mij niet zo veel last. Natuurlijk voel je die af en toe, maar ja soms heb je de wind dan ook weer mee. Ik vond een snelle dame waar ik mee mee kon lopen. Ik had het zwaar berg op, waar zij mij steeds makkelijk voorbij kwam. Naar beneden kon ik dat weer goed maken. Het tempo leek lager te liggen als ik gehoopt had. Ik dacht, dat maak ik aan het einde wel goed, dan kan ik los. Dan gaat het 3km naar beneden. 

Er kwam een drank post aan van aa drink. Dat kon ik wel gebruiken. Een vriendin van me had een aanmoediging ingestuurd bij aa drink. Die kon dan uitgekozen worden, en zou dan heel misschien wel op de grond geschilderd staan. Dat zou gaaf zijn. Ik had niet echt tijd om daar op te letten, maar ik deed het toch. En ja hoor… ik zag mijn naam, ik weet het zeker. Of toch niet. Te laat… Oh, en ook geen drinken kunnen pakken dus.

 Focus en door. De eerste 5km zat er inmiddels op en ik vond het zwaar. Richting de 7km leek mijn tempo wat omhoog te gaan, misschien gingen we nu wel naar beneden. Ik voel het parcour even niet meer, dat zal wel vals plat zijn. Bij de 10km leek het echt goed te gaan, en bij de 12km ging ik echt los. Ik ging nu op naar de Finish. Gewoon gaan! Ik hield mijn tijd eigenlijk al lang niet meer in de gaten. Wat ben ik daar trouwens slecht in. Met tijden heb ik niet zo veel, vaak zie ik aan het einde pas hoe het er echt voor staat. Daar zou ik eens beter op moeten oefenen. Maar even terug naar de 12km. Gas er op dus. En dat deed ik, voor mijn gevoel liep ik echt heel erg hard. Het was nu alleen nog maar naar beneden. De laatste km was genieten, veel publiek en dat helpt mij altijd enorm om door te zetten. Toen zag ik wel dat ik om dat uur te halen nog maar weinig tijd had… Ik ging tot het uiterste in de laatste 500m mijn ouders stonden ergens rond de 300m ofzo, ik weet het niet meer zo goed. Maar mijn vader schreeuwde nog: Kom op, nog 1 minuutje… Toen zag ik de klok. Steeds dichter bij dat uur gaan. Nog 50m en het uur sloeg… Ik kwam over de finish in een tijd van 1:00:07! Waaaauw wat was ik blij! Niet normaal, wat heb ik genoten van deze bijzondere race. Er is alleen èèn maar…..Alweer die 7 seconden! Ik bedoel eigenlijk 8 seconden. Ik kom dus terug. Volgend jaar The 7 hills… -7 seconden. Ik bedoel…8 seconden! Tot volgend jaar! 

Liefs Sjoko. 🍫❤🏃

P.s Ook nog even snel met de topper Khalid Choukoud op de foto 😉